Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Krotoszynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 24-02-2016 r.

Sąd Rejonowy w Krotoszynie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: p.o. stażysty Agnieszka Kopras

po rozpoznaniu w dniu 10-02-2016 r. w Krotoszynie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) SA w W.

- o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) SA w W.
na rzecz powoda M. M. kwotę 3.940,00 zł (słownie: trzy tysiące dziewięćset czterdzieści złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami od dnia
03 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego (...) SA w W.
na rzecz powoda M. M. kwotę 739,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu od uwzględnionej części powództwa;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) SA w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Krotoszynie kwotę 125,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

5.  nakazuje pobrać od powoda M. M. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Krotoszynie kwotę 83,35 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

SSR Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt I C 109/15

UZASADNIENIE

Dnia 11.02.2014r. (data wpływu) powód M. M. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpił przeciwko (...) SA z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 03.01.2014r. do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia oraz kwoty 540 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 03.01.2014r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podał, że w dniu 14.09.2013r. w K. doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) J. P. nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego i doprowadził do uderzenia z dużą siłą w tył samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...), którego kierowcą był powód. Kierujący samochodem osobowym marki R. (...) został uznany przez funkcjonariuszy Policji za winnego kolizji i ukarany mandatem karnym. Kierowcy nie znajdowali się pod wpływem alkoholu ani środków odurzających. Powód miał w chwili zdarzenia zapięte pasy bezpieczeństwa.

Na skutek zdarzenia powód doznał stłuczenia głowy z pourazowym bólem oraz zawrotami głowy, stłuczenia ze skręceniem odcinka szyjnego kręgosłupa z pourazowym bólem szyi, potylicy i okresowo głowy, ograniczeniami ruchomości, drętwieniem kończyn górnych, stłuczenia klatki piersiowej i jej silnym bólem, stłuczeniem kolana lewego, okresowo z obrzękiem oraz stresu powypadkowego objawiającego się m.in. zaburzeniami snu, wzrostem reaktywności, zaburzeniami pamięci i koncentracji, lękiem przed jazdą samochodem i ruchem komunikacyjnym.

Powód wskazał, że w skutek zdarzenia poczuł się źle i zgłosił się na (...) do szpitala w K., gdzie wykonano u niego szereg badań diagnostycznych i czynności medycznych. Zalecono przyjmowanie leków, ograniczenie wysiłku fizycznego oraz konsultacje specjalistyczne. Powód skorzystał z porady chirurga, ortopedy, neurologa i psychologa, którzy podjęli wobec niego dalszą diagnostykę i wdrożyli leczenie. W szczególności zalecono powodowi noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres kilku tygodni.

Powód wskazał, że sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie umowy obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego OC w (...) SA, w związku z czym powód reprezentowany przez pełnomocnika pismem z dnia 02.12.2013r. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, w którym zaocznie uznano 1,5% trwały uszczerbek na zdrowiu powoda, pozwany wypłacił mu kwotę 1.600 zł z tytułu zadośćuczynienia i kwotę 39,75 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

W ocenie powoda żądana w pozwie kwota jest w pełni uzasadniona, albowiem wysokość przyznanego przez pozwanego zadośćuczynienia i odszkodowania była nieadekwatna do rozmiaru krzywd doznanych przez niego w związku z wypadkiem.

W odpowiedzi na pozew z dnia 31.03.2014r. pozwany (...) SA w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami procesu.

Pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia, jak i rozmiar doznanej szkody przez niego szkody. Podniósł, że przyjął odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia drogowego i wypłacił już powodowi kwotę 1.600 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz odszkodowanie z tytułu kosztów leczenia w wysokości 39,75 zł. Wskazał, że ustalając wysokość zadośćuczynienia uwzględnił takie okoliczności jak doznane przez powoda obrażenia ciała, cierpienia fizyczne i psychiczne, intensywność i czas ich trwania, trwałość następstw wypadku i jego konsekwencje w życiu osobistym i społecznym oraz jego wiek. Zdaniem pozwanego wypłacona powodowi suma zadośćuczynienia uwzględniała wszystkie znane i przyszłe skutki zdarzenia oraz w całości wyczerpuje jego roszczenia w tym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan fakty czny:

W dniu 14.09.2013r. w K. powód doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) J. P. nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego i doprowadził do uderzenia z dużą siłą w tył samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...), którego kierowcą był powód. Kierujący samochodem osobowym marki R. (...) został uznany przez funkcjonariuszy Policji za winnego kolizji i ukarany mandatem karnym. Kierowcy nie znajdowali się pod wpływem alkoholu ani środków odurzających. Powód miał w chwili zdarzenia zapięte pasy bezpieczeństwa.

Samochód sprawcy wypadku był w dacie zdarzenia ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie.

(okoliczności bezsporne).

Po wypadku powód wrócił do domu. Poczuł się źle i został zawieziony przez ojca na (...) do szpitala w K., gdzie przebywał od godz. 15.45 do godz. 20.20. Wykonano u niego RTG klatki piersiowej, badanie TK głowy i kręgosłupa szyjnego. Nie stwierdzono żadnych zmian pourazowych. Wydano receptę na lek przeciwbólowy K. i zalecono kontrolę w poradni chirurgicznej - wydano skierowanie. W stanie ogólnym dobrym powód został wypisany do domu.

Po wypadku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim około miesiąca. Po opuszczeniu szpitala korzystał z porady chirurga, ortopedy, neurologa i psychologa, którzy podjęli wobec niego dalszą diagnostykę i wdrożyli leczenie. Powód nosił kołnierz ortopedyczny w sposób ciągły przez okres około 1 miesiąca, a później po powrocie z pracy. Nie uczęszczał na rehabilitację. Miał zaburzenia snu, pamięci i koncentracji. Odczuwał lęk przed jazdą samochodem i ruchem ulicznym. Powód odbył dwie wizyty u psychologa, który stwierdził afekt adekwatny do sytuacji i znacznie podwyższone napięcie emocjonalne towarzyszące podróżowaniu samochodem. Nie stwierdzono istotnych odchyleń w zakresie funkcjonowania poznawczego.

Bezpośredni po wypadku powodem opiekowała się jego matka. Do lekarzy woził go ojciec przez około 1 miesiąc.

Powód nadal odczuwa ból kolana i ból kręgosłupa. Bierze leki przeciwbólowe doraźnie. Używa również maści i plastrów przeciwbólowych.

Dowód: karta informacyjna z leczenia szpitalnego k. 22, historia choroby k. llv-14, opinia psychologiczna k. 10v, zeznania świadków B. M. k. 53 i J. M. k. 52-53, zeznania powoda M. M. k. 44.

W związku z wypadkiem powód poniósł koszty leczenia związane z wizytą u psychologa w wysokości 200 zł, wizytą u neurologa w wysokości 200 zł oraz wizytą u ortopedy w kwocie 100 zł. Nadto poniósł koszty wykonania RTG kręgosłupa w wysokości 40 zł.

Dowód: rachunki k. 14v-15.

W wyniku przedmiotowego wypadku u powoda, poza zgłaszanymi dolegliwościami bólowymi, wystąpiły reaktywne i przemijające zaburzenia adaptacyjne, adekwatne zarówno co do czasu trwania, jak i prezentowanych objawów do przebytej sytuacji stresowej, jaką był wypadek. Wystąpiły u niego kłopoty ze snem, połączone z koszmarami, które utrzymywały się przez około 2 miesiące po wypadku i ustąpiły samoistnie, bez jakiegokolwiek leczenia farmakologicznego. Wystąpił też lęk przed jadą samochodem, którego natężenie zmniejszało się sukcesywnie wraz z upływem czasu od wypadku. Po wypadku powód nie korzystał z leczenia psychiatrycznego, gdyż nie odczuwał takiej potrzeby. Za namową chirurga poszedł do psychologa. Sam zakończył terapię, gdyż nie odczuwał konieczności jej kontynuowania.

Aktualne funkcjonowanie powoda jest dobre i stabilne, a rokowania na przyszłość pozytywne. Subiektywnie odczuwany przez niego lęk nie destabilizuje jego codziennego funkcjonowania i aktywności, jego nasilenie jest niewielkie, nie wymaga specjalistycznego leczenia i nie spełnia kryteriów diagnostycznych utrwalonych zaburzeń nerwicowych. Powód dobrze i efektywnie funkcjonuje w osobistej, zawodowej, rodzinnej i społecznej sferze życia i nie zgłasza żadnych skarg na swoje samopoczucie. Nie wymaga psychoterapii ani wsparcia psychologicznego. Nie wymaga stałej opieki ani pomocy osób trzecich. W przeprowadzonym badaniu neuropsychologicznym wykluczono również obecność organicznych zmian w obszarze tkanki mózgowej (...) skutkujących trwałymi dysfunkcjami poznawczymi. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu w odniesieniu do jego funkcjonowania psychicznego w związku z wypadkiem.

Dowód: opina sądowo-psychologiczna k. 70-74.

U wyniku wypadku z dnia 14.09.2013r. powód doznał stłuczenia głowy, kręgosłupa szyjnego klatki piersiowej oraz lewego kolana. Powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Leczenie skutków wypadku było krótkotrwałe, nie upośledzające aktywności życiowej i zawodowej. Dolegliwości bólowe po urazie były różnej intensywności, od 6-7 w skali 1-10 przez okres 3 dni, do ich zauważalnego zmniejszenia po upływie 2-3 tygodni. Dodatkową dolegliwością było noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres 28 dni. Powód wymagał pomocy osób trzecich przy zajęciach domowych związanych z wysiłkiem fizycznym przez okres 5-6 dni po urazie.

Obecnie powód okresowo odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego, zwłaszcza po wysiłku. Rokowania co do jego stanu zdrowia są pomyślne. Nie ma konieczności dalszego leczenia powoda w związku z urazem.

Dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny chirurgii k. 113-115.

Powód reprezentowany przez pełnomocnika zgłosił pismem z dnia 02.12.2013r. szkodę ubezpieczycielowi. Zgłoszenie wpłynęło do (...) SA w dniu 02.12.2013r. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał, że powód doznał 1,5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. W związku z powyższym pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku odniesione przez powoda i przyznał mu świadczenie w wysokości 1.600 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 39,75 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Dowód: zgłoszenie szkody k. 3v-7, decyzja k. 7v, opinia kompleksowa k. 8-10, zgłoszenie szkody w aktach szkodowych k. 47.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów w tym dokumentów, których wiarygodność i rzetelność sporządzenia nie budziła jego wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony, opinii biegłych sądowych z dziedziny chirurgii i psychologii, zeznań świadków B. M. i J. M. oraz zeznań powoda M. M..

Zeznania powoda Sąd uznał za wiarygodne, gdyż w sposób spójny, logiczny i rzeczowy przedstawił swój stan zdrowia psychicznego i fizycznego przed wypadkiem, tuż po wypadku i obecnie. Również zeznania rodziców powoda - B. M. i J. M., w których opisywali stan syna przed wypadkiem i po wypadku oraz proces rekonwalescencji były wiarygodne. Pozwany ich nie zakwestionował (art. 230 kpc), nadto nie ujawniły się okoliczności rzutujące na ich wiarygodność.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy,
gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału
faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny
biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co
odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią:
poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego
w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z

zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN z dnia 07.11.2000r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd podzielił opinie biegłych z dziedziny psychologii i chirurgii. Opinie te, jako sporządzone zgodnie ze stanem wiedzy, przez fachowców w swoich dziedzinach są rzeczowe, logiczne, pozbawione wewnętrznych sprzeczności i oparte na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym oraz badaniu powoda. Biegli w sposób kompleksowy i wyczerpujący sporządzili żądane opinie, a w szczególności stwierdzili brak procentowego uszczerbku na zdrowiu powoda, jego obecny stan zdrowia oraz rokowania co do jego zdrowia na przyszłość. Nadto opinie nie były kwestionowane przez pełnomocników stron.

W piśmie procesowym z dnia 25.01.2016r. pełnomocnik powoda cofnął wniosek

0 przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego neurologa.

Powód w przedmiotowej sprawie podnosił, że w związku ze zdarzeniem poniósł koszty leczenia w kwocie 540 zł, co wykazał (art. 6 kc) poprzez przedłożenie rachunków, których pozwany nie zakwestionował, że w dniu 04.11.2013r. poniósł koszty wizyty w gabinecie psychologa w łącznej wysokości 200 zł., w dniach 25.09.2013r. i 14.10.2013r. koszty wizyty w gabinecie neurologicznym w łącznej wysokości 200 zł, zaś dnia 23.10.2013r. w kwocie 100 zł z tytułu wizyty w gabinecie ortopedycznym. Nadto powód wykazał, że wydatkował kwotę 40 zł na zakup kołnierza ortopedycznego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 415 kc kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Natomiast w myśl art. 822§1 kc przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że pojazd, który spowodował wypadek komunikacyjny i wskutek, którego powód został poszkodowany był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie, a ubezpieczyciel przejął na siebie odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie.

W myśl art. 444§1 zd. 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Nadto osobie poszkodowanej, która doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia przysługuje na podstawę art. 445§1 kc i 444§1 kc zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, obejmujące rekompensatę za cierpienie fizyczne i psychiczne (tak. wyrok SA w Warszawie z dn. 30.07.1997r.,

1 ACr 450/96, Wokanda 1999/3/40). Zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana
suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna
ona wynagradzać doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie
ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga
zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego (tak wyrok SN z dnia 09.11.2007r.,
V CSK 245/07, L.). Zadośćuczynienie jest zatem sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu
o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia
psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub
następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia
z normalnego życia., itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień.
Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne,
zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (tak wyrok SN z dn.
03.02.2000r., I CKN 969/98, niepubl., a także wyrok SN z dn. 11.07.2000r., II CKN 1119/98,
niepubl.).

O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego decyduje rozmiar doznanej krzywdy. Jednakże niewymierny w pełni charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia zależy od oceny Sądu.

5

Krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym, uregulowanym w art. 445§1 kc, jest szkodą niemajątkową. Charakter takiej szkody decyduje o jej niewymierności. Przyznanego poszkodowanej zadośćuczynienia nie należy zatem traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (tak wyrok SN z dn. 09.02.2000r., III CKN 582/98, niepubl., wyrok SN z dn. 10.06.1999r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Ocena kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia zależy od okoliczności konkretnej sprawy. Natężenie doznanych krzywd zależy od indywidualnych cech poszkodowanego. Dlatego okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia podobnie, jak kryteria ich oceny, powinny być rozważane indywidualnie wobec konkretnej osoby pokrzywdzonego. Każdy człowiek ma inny poziom odczuwania bólu, inny próg bólowy i to, co dla niektórych jest niewielką dolegliwością dla innych osób może być bólem nie do zniesienia. To co dla jednych jest tylko nieznaczną dolegliwością, dla innych może być cierpieniem uniemożliwiającym normalne funkcjonowanie. Odczuwanie bólu jest wartością niemierzalną i każdy człowiek odczuwa ją w sposób indywidualny.

W świetle sporządzonych w toku postępowania opinii sądowych, którą Sąd w pełni podziela powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu fizycznym, ani psychicznym. Jednocześnie oboje biegli sądowi wskazali, że obecny stan zdrowia powoda jest dobry, a proces leczenia zakończony. Przebyte przez powoda urazy w tym cierpienia natury fizycznej były dość znaczne ale trwały przez okres 3 dni. Po tym okresie dolegliwości bólowe zmniejszyły się, choć powód czasami odczuwa dolegliwości bólowe po znacznym wysiłku fizycznym. W chwili obecnej powód nie wymaga leczenia specjalistycznego, a jego sprawność fizyczna nie jest zmniejszona, ani niczym ograniczona. Rokowania zdrowotne są dobre, bowiem nie doszło do uszkodzenia narządu ruchu i nie należało spodziewać się w przyszłości innych dotąd nie ujawnionych następstw zdarzenia.

Powód wniósł o zasądzenie kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W świetle sporządzonych w toku postępowania opinii biegłych sądowych, które Sąd w pełni podziela, powód doznał stłuczenia głowy, kręgosłupa szyjnego klatki piersiowej oraz lewego kolana. Są to powierzchowne obrażenia ciała. Przebyty uraz nie spowodował trwałego uszczerbku na jego zdrowiu. W chwili obecnej nie ma konieczności dalszego leczenia powoda, albowiem brak jest schorzeń czy dysfunkcji. Nie należy spodziewać się wystąpienia innych następstw wypadku, czy pojawienia się dolegliwości z nim związanych.

W wyniku przedmiotowego wypadku u powoda, poza zgłaszanymi dolegliwościami bólowymi, wystąpiły reaktywne i przemijające zaburzenia adaptacyjne, adekwatne zarówno co do czasu trwania, jak i prezentowanych objawów do przebytej sytuacji stresowej, jaką był wypadek. Wystąpiły u niego kłopoty ze snem, połączone z koszmarami, które utrzymywały się przez około dwa miesiące po wypadku i ustąpiły samoistnie, bez jakiegokolwiek leczenia farmakologicznego. Wystąpił też lęk przed jadą samochodem, którego natężenie zmniejszało się sukcesywnie wraz

z upływem czasu od wypadku. Po wypadku powód nie korzystał z leczenia psychiatrycznego, gdyż nie odczuwał takiej potrzeby. Sam zakończył terapię psychologiczną, gdyż nie odczuwał konieczności jej kontynuowania. Aktualne funkcjonowanie psychiczne powoda jest dobre i stabilne, a rokowania na przyszłość pozytywne. Subiektywnie odczuwany przez niego lęk nie destabilizuje jego codziennego funkcjonowania i aktywności, jego nasilenie jest niewielkie, nie wymaga specjalistycznego leczenia i nie spełnia kryteriów diagnostycznych utrwalonych zaburzeń nerwicowych. Powód dobrze i efektywnie funkcjonuje w osobistej, zawodowej, rodzinnej i społecznej sferze życia i nie zgłasza żadnych skarg na swoje samopoczucie. Nie wymaga psychoterapii ani wsparcia psychologicznego. Nie wymaga stałej opieki ani pomocy osób trzecich. W przeprowadzonym badaniu neuropsychologicznym wykluczono również obecność organicznych zmian w obszarze tkanki mózgowej (...) skutkujących trwałymi dysfunkcjami poznawczymi.

Sąd, mając na uwadze utrwaloną linię orzecznictwa w tej materii, uwzględnił rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki jak: rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju 'zdrowia, ich charakter, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanej i jej szansę na przyszłość, nie pomijając także tych obrażeń i związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, które nie wiązały się z długotrwałym albo trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki. Mając natomiast na uwadze rolę zadośćuczynienia, Sąd miał na uwadze, aby stanowiło ono odczuwalną wartość ekonomiczną, a jednocześnie nie było nadmierne. Uwzględnił w tym zakresie długość hospitalizacji (powód przebywał w szpitalu przez kilka godzin w dacie zdarzenia), charakter i okres leczenia (leczenie wyłącznie ambulatoryjne, miesiąc zwolnienia i brak rehabilitacji), zakres doznanych obrażeń i ich skutki (obrażenia powierzchowne), pomyślne skutki leczenia i dobre rokowania na przyszłość oraz wiek powoda.

Tym samym Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę wziął pod uwagę rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, jakich powódka doznała w związku z wypadkiem, skutki odniesionych obrażeń oraz okoliczność, że pozwany ustalił wypłacił mu już kwotę 1.600 zł tytułem zadośćuczynienia. Dlatego też uznał, że odpowiednią sumą zadośćuczynienia jest kwota 3.400 zł. Dlatego też zasądził tą kwotę, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

W myśl art. 444§1 zd. 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie to obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe, zarówno te umożliwiające uzyskanie poprawy stanu zdrowia, jak i potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszaniem (tak wyrok SN z dnia 26.01.2011r., IV CKS 308/10, Lex nr 738127). Zawsze jednak obowiązek zwrotu dotyczy wydatków rzeczywiście poniesionych. W grupie wydatków koniecznych i celowych pozostających w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia znajdują się m.in. koszty leczenia (w tym leków), specjalistycznych urządzeń (np. aparatów słuchowych), wydatki związane z dojazdem chorego na zabiegi i do lekarza oraz koszty rehabilitacji.

Na skutek kolizji drogowej powód doznał obrażeń ciała i musiał się leczyć. Zgodnie z przedłożonym do akt rachunkiem za wizytę u psychologa, ortopedy i neurologa oraz rachunek za zakup kołnierza ortopedycznego Sąd ustalił koszty jego leczenia na kwotę 540 zł.

7

Stosownie do art. 481§1 i 2 kc, wierzyciel może żądać odsetek, jeżeli dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru orzeczenia kształtującego treść stosunku prawnego, czy orzeczenia waloryzacyjnego wysokość należnego powodowi świadczenia, gdzie odsetki liczy się od daty wyrokowania. Jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, to dłużnik powinien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu (art. 455kc). W wypadku opóźnienia dłużnika, wierzyciel jest uprawniony do odsetek od nieterminowego spełnionego świadczenia pieniężnego. Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia co do zasady nie podlega odrębnym regułom w zakresie terminu spełnienia świadczenia przez dłużnika. Dłużnik popada w opóźnienie - według zasady określonej w art. 455 kc - jeśli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne, także wówczas, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Wymagalność zadośćuczynienia i związany z nią obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie przypadają na dzień doręczenia dłużnikowi odpisu pozwu chyba, że wcześniej był wzywany do zapłaty, (por. wyrok SA w Łodzi z dn. 23.07.1998r., I ACa 343/97, OSA 1999/1/2). Natomiast w myśl art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia ^xt,q.t, poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe liczone od kwoty 3.940 zł od dnia 03.01.2014r. (tj. od dnia następnego po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia ubezpieczycielowi szkody) do dnia zapłaty.

Na koszty procesu w przedmiotowej sprawie złożyły się: opłata sądowa w kwocie 327 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), koszty opinii biegłych sądowych w łącznej wysokości 708,35 zł, obliczone na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 24.04.2013r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wy datków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz.U. poz. 518) oraz koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 1.217 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 ze zm.). Powód uiścił w trakcie procesu kwotę 500 zł zaliczki na poczet opinii biegłych.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu wyrażoną w art. 100 kpc polegającą na tym, że każda ze stron ponosi koszty procesu w takim stopniu, w jakim przegrała sprawę.

Sąd rozdzielił stosunkowo koszty przyjmując, że skoro powód przegrał proces w 40%, a pozwany w 60%, w takim zakresie winni ponieść jego koszty.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 739,60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego od uwzględnionej części powództwa (pkt 3 sentencji wyroku). Nadto nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Krotoszynie od pozwanego

kwotę 125 zł (pkt 4 sentencji wyroku) zaś od powoda kwotę 83,85 zł (pkt 5 sentencji wyroku) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (kosztów biegłego).

SSR Katarzyna Górna-Szuława